Annelik bir korku şovu olduğunda

“Umma”da, bekar bir anne arıcı (Sandra Oh), kendi annesinin hayaleti tarafından ele geçirilmiştir. İçinde “Kuzuİzlandalı bir çiftçi (Noomi Rapace), ahırında keşfettiği yeni doğmuş bir kuzu-insan melezini sahiplenir ve korkunç sonuçlar verir. Yönetmen Sam Raimi’nin ‘Doctor Strange’ filminin zombileşmiş devam filminde Marvel’in korkuyla flörtü, kötü karakterini bir annede, titreyen bir Wanda Maximoff’ta (Elizabeth Olsen) buluyor. çocuklar.

Aynı “İkizKorku yayını hizmeti Shudder’dan orijinal bir film olan ”, anne psikodramasına girmeden önce bir dizi klişeyi (kötü ikiz, İskandinav okültizmi, Faust pazarlığı) örüyor. Bu anneler genellikle geçmişte aile içi travmalar (istismar, ihmal, çocuk kaybı) taşısalar da hikayeleri, anneliğin rolüyle ilgili psikolojik olarak yürek parçalayıcı bir şey olduğunu gösteriyor.

Hamilelikte, doğumda ve genç yaşamda korku mecazları boldur. Vücudunuzun içinde başka bir insan yetiştirmek, yine de garip, yabancı ve doğaüstü hissedebilen doğal bir insan sürecidir. Gore de. Fotoğrafçı Heji Shin, doğumda bebeklerin duygusal olmayan fotoğraflarını çekmeye başladığında, “Onlara baktım ve şöyle dedim: Kelimenin tam anlamıyla “The Exorcist” T Magazine’e söyledi. Yaşamı dünyaya getirmek, aynı zamanda içten içe ölümü de yakınlaştırır. binlerce bebek beklenmedik bir şekilde ölmek hayatlarının ilk yılında. Amerika Birleşik Devletleri’nde doğum yapmak 20 defadan fazla paraşütle atlama kadar ölümcül. En çok arzu edilen ve başarılı gebelikler bile (kürtaj karşıtı yasaların sonuna kadar getirilmesini gerektireceğinden bahsetmiyorum bile) şekil değiştirme, şekil bozukluğu, sahip olma ve işkence temalarını çağrıştırabilir.

Pandemi, daha gündelik bir doğanın dehşetini su yüzüne çıkardı: acımasız çocuk yetiştirmenin angaryası. Doğa belgesellerine ve Anneler Günü Instagram övgülerine özgü olan anne gücüne ve fedakarlığa duyulan saygı, annelerin ve diğer bakıcıların işlevsel desteğine her zaman bir Amerikan ilgisizliğini gizlemiştir. Ancak son zamanlarda, aşırı çalışan Amerikalı anne imajı daha karanlık bir değere büründü, çünkü yeni izolasyon ve stres seviyeleri “” olarak tanımlanan bir anne çaresizliğini tetikledi.ilkel”“Sisifos» ve yazar Amil Niazi gibi Koy Geçen yıl The Cut’ta “beynim yanıyormuş ve tüm evim yanıyormuş ve biri yangın söndürücüyü çalmış gibi.”

Genellikle bir annenin bu tür karanlık temalara takıntısı göz ardı edilir, eski haberler gibi önemsizleştirilir veya doğum sonrası depresyon olarak patolojikleştirilir. Bu nedenle, tüm bunların korkuya yüceltilmesi mantıklı geliyor. Aslında o kadar mantıklı ki sonuç genellikle burunda biraz fazla oluyor. Ekrandan fırlayan psikolojik korkular daha önceki anne odaklı filmlerbeğenmek “Babadook» (2014’ten itibaren) ve «kalıtsal(2018), annelik hikayeleri künt korku enstrümanları aracılığıyla tekrar tekrar anlatılırken, artık pop kültürü içinde yorgun bir şekilde sürükleniyor gibi görünüyor.