Çocuk Doktorları Akıl Sağlığı Krizinin Ön saflarında yer alıyor

Matt Richtel bu dizi için ergenlerle ve aileleriyle nasıl konuştu?

Nisan ortasında, mücadelelerini yakından takip ettiğim intihara meyilli bir gencin annesiyle konuşuyordum. Kızının nasıl olduğunu sordum.

İyi değil, anne dedi ki: “Bu çocuğa yardım edecek sert bir şey bulamazsak, bu çocuk uzun süre burada olmayacak.” O ağlamaya başladı. “Bu bizim elimizde değil, bizim kontrolümüz dışında” dedi. “Her şeyi deniyoruz.”

“Sonunu beklemek gibi” diye ekledi.

Yaklaşık 18 ay boyunca, birçok ergeni ve ailelerini tanıdım ve ergenlik bilimi alanında düzinelerce doktor, terapist ve uzmanla görüştüm. Acı ve belirsizlikle ilgili yürek burkan hikayeler duydum. Başından beri editörlerim ve ben krizdeki insanların kimlikleriyle en iyi nasıl başa çıkılacağını tartıştık.

Times, kaynaklara anonimlik sağlamak için yüksek bir çıta koyuyor; stil kitabımız, önemli bilgilerin başka bir şekilde yayınlanamayacağı durumlar için “son çare” olarak adlandırıyor. Kaynaklar çoğu zaman, ister intikamcı bir patrondan isterse düşman bir hükümetten olsun, kariyerlerine ve hatta güvenliklerine yönelik bir tehditle karşı karşıya kalabilir.

Bu durumda, anonimlik ihtiyacının farklı bir zorunluluğu vardı: genç, savunmasız ergenlerin mahremiyetini korumak. Kendilerine zarar verdiler ve intihara teşebbüs ettiler ve bazıları tekrar denemekle tehdit etti. Hikâyelerini anlatırken ilk görevimizin onların güvenliği olduğunu unutmamamız gerekiyordu.

The Times bu ergenlerin isimlerini yayınlasaydı, yıllar sonra kolayca tespit edilebilirlerdi. Bu onların istihdam fırsatlarına zarar verir mi? Bir genç – reşit olmayan – daha sonra acı ve mücadele döneminde kimliğini ifşa ettiği için pişman olur mu? Yayınlanan hikayeyi görmek devam eden krizleri güçlendirir mi?

Sonuç olarak, bazı gençler yalnızca baş harfleriyle tanımlanır; ebeveynlerinden bazıları adlarıyla veya baş harfleriyle tanımlanır. Aylar içinde, M, J ve C’yi tanıdım ve Kentucky’de, yalnızca 12, 13 ve 15 yaşlarıyla tanımladığım, mücadele eden ergenlerle tanıştım. Bazı hikayelerde, ailelerin tam olarak nerede yaşadıklarını yayınlamadık.

Görüştüğüm herkes kendi onayını verdi ve ebeveynler genellikle ergenleriyle yapılan görüşmelerde hazır bulundu. Birkaç kez, bir ebeveyn odadan çıkmayı teklif etti veya bir ergen mahremiyet istedi ve ebeveyn kabul etti.

Bu makalelerde keder, kafa karışıklığı ve umutsuz bir cevap arayışı duydum. Adolesanların ve ebeveynlerinin sesleri, anonimlik tarafından korunurken, bu zihinsel sağlık krizinin anlaşılmasını derinleştiriyor.